براي انجام کارهای فارغ التحصیلی به دانشگاه می روم. فرم های مورد نیاز را از وب سایت دانشگاه دانلود کرده و از روی آنها پرینت گرفته ام، تا کارهایم زودتر انجام شود. برای تحویل هر فرم به بخشی مراجعه می کنم. در اکثر موارد مسئول مربوطه پشت میزش نیست و باید منتظر بمانم. از کارمند کنار میزش می پرسم که کی برمی گردد، می گویند معلوم نیست. منتظر می مانم در حالیکه نمی دانم کارم انجام خواهد شد یا نه. به بخش دیگر مراجعه می کنم، باید در مورد روند کار سوال بپرسم، جلوی میز می ایستم و بعد از خسته نباشید سوالم را می پرسم، درحالیکه سرش را از روی میز حتی بلند نکرده است و دارد کارهایش را انجام می دهد، مختصر و غیر مفید جواب می دهد. من که چیزی دستگیرم نشده، دوباره می پرسم، سرش را بلند می کند و نگاه عاقل اندر سفیهی می اندازد و مختصرتر از قبل پاسخ می دهد. عطای توضیحاتش را به لقایش می بخشم و دنبال کارم می روم. به قسمتی مراجعه می کنم که تمام فرم هایش را قبلا پرینت گرفته ام و امضاهایش را از دانشگاه دیگر جمع کرده ام. خوشحالم از اینکه حداقل اینجا کارم سریع پیش می رود. فرم ها را به مسئولش می دهم، نگاهی می اندازد و می گوید فرم x را پر نکرده ای. می گویم در وب سایت دانشگاه فقط همین فرم ها بود. بخشنامه ای را به من می دهد و می گوید برو کپی بگیر و همه مدارک را بیار. به بخشنامه نگاه می کنم و با خودم می گویم می مردند اگر آن را در سایت می گذاشتند! باید دوباره از همه اساتیدی که امضا گرفته بودم، امضا بگیرم. خسته ام، هیچ کدام از کارهایم به درستی انجام نشده است. از دانشگاه بیرون می آیم. شاید بعدا برای تکمیل کارهایم بیایم. فعلا می خواهم استراحت کنم.
همیشه سال هایی را که آغاز يک دهه هستند، دوست داشته ام. سال 70 در ذهنم چنان پررنگ نقش بسته، گويي هيچ وقت پاک نخواهد شد. شوي 70 نوروزي با آهنگ "شاگرد اول" شهرام شب پره و طنين صداي دايي ام که ما بچه ها را که در حياط خانه پدربزرگ بازي مي کرديم، صدا کرد تا برويم بالا و آن کليپ را در ويديو ببينيم. سفر سنندج و همه خاطرات رنگارنگ آن. سال 90 را هم ناخودآگاه دوست دارم. دعاي لحظه سال تحويلم، آزادي براي همه مردم در هر گوشه جهان بود. آرزويي که نه در سال 90 و شايد در هيچ سالي برآورده نشود، ولي اميد آن است که حداقل براي گوشه اي از مردم و شايد مردم خاورميانه در اين سال برآورد شود.
